سیاست پولی

سیاست پولی 

سیاست پولی شامل فرآیند تهیه، اعلام و اجرای طرح اقدامات انجام شده توسط بانک مرکزی، هیئت مدیره ارز و دیگر مقامات قضایی قابل اعتماد یک کشور است که تعیین کننده دامنه و تاثیر اصلی عوامل اقتصادی فعالیت در آن کشور است. فعالیت هایی که یکپارچه با سیاست پولی هستند شامل مدیریت عرضه پول و نرخ بهره هستند که هدف آن دستیابی به اهداف اقتصاد کلان مانند کنترل تورم، مصرف، رشد و نقدینگی است. این ها با اقداماتی مانند تغییر نرخ بهره، خرید و فروش اوراق قرضه دولتی، تنظیم نرخ ارز خارجی و تغییر مقدار پول های بانکی مورد نیاز برای حفظ ذخایر است.

اقتصاددانان، تحلیلگران، سرمایه گذاران و کارشناسان مالی در سراسر جهان مشتاقانه منتظر گزارش های سیاست پولی و نتیجه جلسات تصمیم گیری در مورد سیاست پولی هستند. چنین تحولاتی تأثیر طولانی مدت بر اقتصاد کلی، و همچنین در بخش صنعت یا بازار خاص دارد.

سیاست پولی بر جنبه های مهم اقتصاد تاثیر می گذارد که شامل تلاش برای دستیابی به ثبات و افزایش نرخ رشد تولید ناخالص داخلی (GDP)، حفظ نرخ بیکاری پایین، حمایت از رشد کلی اقتصادی یا بخش خاص و حفظ نرخ ارز خارجی در یک محدوده قابل پیش بینی سیاست پولی متفاوت از سیاست مالی است، زیرا سابقه مربوط به قرض گرفتن، مصرف و هزینه توسط اشخاص و بنگاه های خصوصی است، در حالی که این به مالیات ها، بدهی های دولت و بودجه اشاره دارد.

انواع سیاست پولی

در سطوح وسیع تر، سیاست های پولی به عنوان انحصاری یا انقباضی طبقه بندی می شوند.

اگر یک کشور در طول رکود یا رکود اقتصادی با نرخ بیکاری مواجه باشد، مقامات پولی می توانند سیاست انکشافی را که قصد افزایش رشد اقتصادی و گسترش فعالیت اقتصادی کلی در منطقه را دارند، انتخاب کنند. به عنوان بخشی از سیاست پولی انبساطی، مسئولیت پولی اغلب نرخ بهره را از طریق اقدامات مختلف کاهش می دهد که باعث صرفه جویی در هزینه نسبتا نامطلوب و باعث افزایش هزینه ها می شود. این منجر به افزایش هزینه مصرف کنندگان برای انواع کالاها و خدمات و افزایش عرضه پول در بازار می شود. با کمک مالی آسان، کسب و کارها و شرکت های سرمایه گذاری در واحدهای تولید، پروژه ها و سایر فعالیت های مربوط به کسب و کار را که به افزایش اشتغال کمک می کنند، سرمایه گذاری می کنند. افراد نه تنها شغلی را به دست می آورند که منجر به کاهش بیکاری می شوند، بلکه درآمد قابل توجهی را نیز به دست می آورند که برای انواع خرید و سرمایه گذاری استفاده می شود.

این شامل خرید بلیط بزرگ مانند اموال در وام و افزایش هزینه برای نیازهای روزمره است. نرخ های بهره پایین تر به این فعالیت هزینه کمک می کنند، زیرا سود بیشتر از صرف هزینه کالاها و خدمات حاصل می شود تا مزایای حاصل از صرفه جویی. همان طور که پول بیشتری به بازار می آید، فعالیت اقتصادی به طور کلی تقویت می شود که به یک کشور کمک می کند تا از کاهش یا رکود خارج شود.

با این حال، افزایش عرضه پول و نرخ رشد بالاتر اغلب منجر به تورم بیشتر می شود. با افزایش قیمت برای مقاصد روزمره مانند انرژی، غذا، سایر کالاها و خدمات، شروع به تأثیر هزینه کلی زندگی، هزینه انجام تجارت و سایر جنبه های اقتصادی می شود. پس از آن ضروری است که میزان رشد و تورم را که توسط سیاست پولی انقباضی به دست می آید، شامل شود. با افزایش نرخ بهره، هدف آن کاهش تورم، کاهش عرضه پول در بازار، افزایش هزینه های قرض گرفتن، عدم پرداخت هزینه و صرفه جویی در هزینه است. سیاست پولی انقباضی می تواند رشد اقتصادی را افزایش دهد و بیکاری را افزایش دهد، اما اغلب به تورم نیاز دارد. در اوایل دهه 1980، زمانی که تورم به بالاترین حد خود رسیده بود و در حدود 15 درصد بصورت دو رقمی قرار داشت، بانک مرکزی نرخ بهره خود را به 20 درصد افزایش داد. با وجودی که نرخ های بالا منجر به رکود اقتصادی شد، طی چند سال آینده توانست تورم را به میزان مورد انتظار 3 تا 4 درصد برساند.

اهمیت اعتبار مسئولیت پولی

سیاست پولی براساس اطلاعاتی است که از منابع مختلف جمع آوری شده است. به عنوان مثال، ممکن است که اختیارات پولی به اعداد اقتصاد کلان مانند GDP و تورم، نرخ رشد اقتصادی خاص یا بخش خاص و ارقام مربوطه، تحولات ژئوپلیتیکی در بازارهای بین المللی (مانند تحریم نفت یا تعرفه های تجاری)، نگرانی هایی که گروهها و صنایع ، نتایج نظرسنجی از سازمان های معتبر و ورودی های دولت و سایر مقامات واجد شرایط دارد، باشد.

سیاست پولی تأثیر طولانی مدت بر اقتصاد کشور دارد. با این حال، اعلامیه های سیاست تنها به میزان اعتبار مقامات مسئول تهیه، اعلام و اجرای اقدامات لازم موثر است. در یک جهان ایده آل، چنین مقامات پولی باید به طور کامل مستقل از نفوذ دولت، فشار سیاسی و یا سایر مقامات سیاست گذاری کار کنند. در حقیقت، دولتها در سرتاسر جهان ممکن است دخالت های مختلفی در کار کارکنان داشته باشند. این ممکن است از دولت، قوه قضاییه یا احزاب سیاسی متفاوت باشد و تنها به اعطای اعضای کلیدی این مقام اختصاص یابد و ممکن است به زور آنها را به اعلام اقدامات پوپولیستی (مانند زمانی که انتخابات نزدیک می شود).

در حالی که کشورهای توسعه یافته دخالت کمتری در کار اقتدار مالی کشور دارند، بسیاری از کشورهای توسعه نیافته و در حال توسعه مشکل این نوع دخالت سیاسی را دارند. اگر یک بانک مرکزی یک سیاست خاص را اعلام کند که در مورد اقداماتی برای جلوگیری از تورم رو به افزایش است، اگر مردم عادی اعتماد نداشته باشند تورم ممکن است همچنان باقی بماند. در حالی که تصمیمات سرمایه گذاری براساس سیاست پولی اعلام شده، باید اعتبار این اقتدار را نیز مورد توجه قرار دهیم.

Monetary policy consists of the process of drafting, announcing and implementing the plan of actions taken by the central bank, currency board or other competent regulatory authority of a country that determines the scope and impact of the key drivers of the economic activity in that country. Activities which are integral to monetary policy consists of management of money supply and interest rates which are aimed at achieving macroeconomic objectives like controlling inflation, consumption, growth and liquidity. These are achieved by actions such as modifying the interest rate, buying or selling government bonds, regulating foreign exchange rates, and changing the amount of money banks are required to maintain as reserves.