ریسک نقدینگی دارایی

ریسک نقدینگی دارایی

نقدینگی نشان می دهد که میزان دارایی یا امنیت را بدون تاثیر بر قیمت دارایی می توان به سرعت در بازار خریداری کرد و یا فروخت. نقدینگی بازار به میزان قابل توجهی که بازار، مانند بازار سهام کشور و یا بازار املاک و مستغلات شهر، اجازه می دهد که دارایی ها با قیمت های پایدار خریداری شده و فروخته شود، اشاره دارد. نقدینگی به عنوان مؤثرترین دارایی محسوب می شود، در حالی که املاک و مستغلات، هنرهای زیبا و کلکسیون ها نسبتا غیرقابل پرداختند. نقدشوندگی حسابداری به معنی سهولت است که فرد یا شرکت می تواند تعهدات مالی خود را با دارایی مایع موجود در اختیار آنها قرار دهد. چندین نسبت وجود دارد که بیانگر نقدشوندگی حسابداری زیر است. چرا نقدینگی مهم است؟ نقدینگی استاندارد برای نقدینگی محسوب می شود، زیرا می تواند به سرعت و به راحتی به سایر دارایی ها تبدیل شود. اگر یک فرد یخچال 1000 دلاری بخواهد، پول نقد است که دارایی است که به راحتی می تواند برای به دست آوردن آن مورد استفاده قرار گیرد. اگر این شخص پول نقد داشته باشد، اما یک مجموعه کتاب نادر است که به قیمت 1000 دلار ارزیابی شده است، بعید است او کسی را پیدا کند که مایل به فروش یخچال برای جمع آوری آنها باشد. در عوض، وی مجبور خواهد شد مجموعه را به فروش برساند و از پول نقد برای خرید یخچال استفاده کند. این ممکن است خوب باشد اگر فرد بتواند چند ماه یا چند سال خرید کند، اما اگر شخصی به میزان تنها چند روز نقدینگی داشته باشد، می تواند مشکل ایجاد کند. او ممکن است مجبور به فروش کتاب با تخفیف شود، به جای انتظار برای یک خریدار که مایل به پرداخت تمام ارزش کتاب است. کتاب های نادر نمونه ای از یک دارایی غیر مالی هستند. بازار در مثال بالا، بازار یخچال و فریزر در عوض بازار کتاب های نادر بسیار نادر است که برای تمام اهداف آن وجود ندارد. از طرف دیگر، بازار سهام از نظر نقدینگی بازار بالاتر است. اگر مبادله حجم زیادی از تجارت است که توسط فروش غالب نیست، قیمت خریدار برای هر سهم (قیمت پیشنهاد) و قیمتی که فروشنده مایل به قبول (قیمت درخواست) خواهد بود نسبتا نزدیک به یکدیگر است. سرمایه گذاران، پس از آن، مجبور به دست آوردن دستاوردهای غیر واقعی برای فروش سریع نیستند. هنگامی که گسترش بین قیمت پیشنهاد و درخواست افزایش می یابد، بازار فروش کمتر می شود. بازار املاک و مستغلات معمولا خیلی کمتر از بازار سهام است. حسابداری برای یک نهاد مانند یک شخص یا یک شرکت، نقدینگی حسابداری، اندازه گیری توانایی پرداخت بدهی ها به عنوان نقدینگی آنها به حساب می آید. در مثال بالا، دارایی های جمع کننده کتاب نادر، نسبتا غیرقابل پرداخت هستند و احتمالا ارزش 1000 دلاری آنها را در خرج کردن ندارند. در عمل، ارزیابی نقدینگی حسابداری به معنی مقایسه دارایی های مایع به بدهی های فعلی یا تعهدات مالی است که در طول یک سال به حساب می آیند. تعدادی نسبت وجود دارد که نقدینگی حسابداری را اندازه گیری می کنند، که در چگونگی تعریف "دارایی های مایع" متفاوت است. نسبت فعلی نسبت فعلی نسبت ساده ترین و کمترین سختی است. دارایی های فعلی آنهایی هستند که می توانند به طور منطقی در یک سال به پول نقد تبدیل شوند. نسبت کنونی = دارایی های فعلی / بدهی های فعلی

ریسک نقدینگی دارایی چیست؟ ریسک دارایی به دو نوع تقسیم می شود: ریسک نقدینگی (معادل ریسک نقدی) و خطر نقدینگی بازار (همانند خطر دارایی / محصول). سرمایه گذاری (جریان نقدی) خطر نقدینگی نگرانی اصلی یک خزانه دار شرکتی است که می پرسد آیا می توانیم صورتحساب خود را پرداخت کنیم، آیا می توانیم بدهی هایمان را تامین کنیم؟ یک شاخص کلاسیک از خطر نقدشوندگی، نسبت فعلی (بدهی های فعلی / بدهی فعلی) یا نسبت به آن، نسبت سریع است. یک خط اعتباری (LOC) یک کلاسیک ضعیف است. ریسک نقدینگی دارایی ناپایداری دارایی است. این ناتوانی است که به راحتی از یک موقعیت خارج شود. به عنوان مثال، ممکن است مالکیت املاک داشته باشیم، اما به دلیل شرایط بازار بد، می توان آن را به طور قاطع در قیمت "فروش آتش" فروخت. این دارایی مطمئنا دارای ارزش است، اما به عنوان خریداران به طور موقت تبخیر می شود، ارزش را نمی توان متوجه شد. مخالف مجازی آن، یک اوراق قرضه خزانه داری ایالات متحده را در نظر بگیرید. درست است که یک اوراق قرضه خزانه داری ایالات متحده تقریبا بدون ریسک محسوب می شود، زیرا تعداد کمی تصور می شود که دولت ایالات متحده به طور پیش فرض است. اما علاوه بر این، این اوراق قرضه دارای ریسک نقدینگی بسیار پایین است: صاحب آن به آسانی می تواند موقعیت را در قیمت بازار غالب به دست آورد. موقعیت های کوچک در سهام S & P 500 به طور مشابه مایع است. آنها می توانند به سرعت از قیمت بازار خارج شوند. اما موقعیت در بسیاری از کلاس های دارایی های دیگر، به خصوص در دارایی های جایگزین، نمی تواند به راحتی از بین برود. در حقیقت، ما حتی ممکن است دارایی های جایگزین را به عنوان افرادی با خطر بالای نقدینگی تعریف کنیم! ریسک نقدینگی دارایی می تواند عملکرد زیر باشد: ریز ساختار بازار. مبادلات (به عنوان مثال، معاملات آتی کالاها) معمولا "بازارهای عمیق" هستند، اما بازارهای غیررسمی (OTC) "نازک" هستند. نوع دارایی: دارایی های ساده مایع تر از دارایی های پیچیده هستند. به عنوان مثال، در بحران، CDO-squared (CDO ^ 2 نشانهای ساختاری است که توسط tranches های CDO تأمین می شود) به دلیل پیچیدگی آنها به خصوص غیرقابل استفاده می شود. تعویض (آیا دارایی قابل تعویض است؟) اگر یک موقعیت را می توان به راحتی با یک ابزار دیگر جایگزین کرد، هزینه های جایگزینی پایین است و نقدینگی به نظر می رسد بالاتر باشد. افق زمانی: اگر فروشنده فوری باشد، این امر منجر به افزایش خطر نقدینگی می شود. اگر یک فروشنده صبور باشد، خطر نقدش کمتر از یک خطر است. توجه داشته باشید ویژگی مشترک هر دو نوع خطرات نقدینگی: به هر حال، هر دو آنها شامل "زمان کافی نیست". مجازات به طور کلی یک مشکل است که می تواند با زمان بیشتری حل شود! اقدامات بازار خطرات نقدینگی: حداقل سه دیدگاه در نقدینگی بازار وجود دارد. محبوب ترین و خشن ترین معیار انتشار تقاضا است. این نیز عرض نامیده می شود. گفته می شود که پخش کم و یا باریک تقاضای تقاضا "تنگ" است و تماشای بازار مایع بیشتر است. عمق اشاره به توانایی بازار برای جذب فروش (خروج) یک موقعیت است. به عنوان مثال، یک سرمایه گذار فردی که سهام Google را به فروش می گذارد، به احتمال زیاد بر قیمت سهام تاثیر نخواهد گذاشت. از سوی دیگر، یک سرمایه گذار نهادی که بلوک بزرگی از سهام در یک شرکت سرمایه گذاری کوچک را به فروش می رساند احتمالا قیمت را کاهش خواهد داد. در نهایت، انعطاف پذیری اشاره به توانایی بازار برای بازگشت از قیمت های موقت نادرست است. برای خلاصه کردن: فروش پیشنهاد می شود نقدینگی در ابعاد قیمت را اندازه گیری می کند و این ویژگی بازار است نه فروشنده (یا موقعیت فروشنده). مدل های مالی که شامل تقاضای تقاضا هستند، برای نقدینگی خارجی جایگزین می شوند و مدل های نقدینگی خارجی هستند. اندازه موقعیت، نسبت به بازار، یکی از ویژگی های فروشنده است. مدل هایی که از این استفاده می کنند اندازه گیری نقدینگی در ابعاد کمیتی هستند و به طور کلی به عنوان مدل های نقدینگی درونی شناخته می شوند. انعطاف پذیری نقدینگی را در ابعاد زمان اندازه گیری می کند و چنین مدل هایی در حال حاضر نادر است. در یک افراط، نقدینگی بالای بازار توسط صاحب یک موقعیت کوچک نسبت به یک بازار عمیق مشخص می شود که به یک گستردۀ تقاضای تقاضا و یک بازار بسیار انعطاف پذیر عرضه می شود. خط پایین: ریسک نقدینگی می تواند به نقدینگی (جریان نقدی) و یا نقدینگی بازار (دارایی) تجزیه شود. نقدینگی تامین مالی به عنوان یک ریسک اعتباری مشهود است: ناتوانی در تخصیص بودجه، پیش فرض ها را ایجاد می کند. خطر نقدینگی بازار، به عنوان خطر بازار شناخته می شود: عدم توانایی فروش دارایی، قیمت بازار را کاهش می دهد یا بدتر از آن، قیمت بازار را غیرقابل تشخیص می دهد. ریسک نقدینگی مشکلی ایجاد شده توسط تعامل فروشنده و خریداران در بازار است. اگر موقعیت فروشنده نسبت به بازار نسبتا بزرگ باشد، این به عنوان خطری برای نقدینگی داخلی (یکی از ویژگی های فروشنده) نامیده می شود. اگر بازار از خریدارها بیرون رانده است، این به عنوان خطری برای نقدینگی خارجی (ویژگی بازار است که مجموعه ای از خریداران است) نامیده می شود. یک نشانگر معمولی در اینجا، یک پراکندگی بی حد و مرز وسیع است. یک روش رایج برای ریسک نقدینگی بازار در یک مدل ریسک مالی (لزوما یک مدل ارزیابی) این است که با اضافه کردن / تقلیل نصف تقاضا، اندازه گیری یا «جریمه کردن» این معیار را انجام دهید. (برای اطلاعات بیشتر در مورد ارزش در معرض، مقدمه ای برای ارزش در معرض خطر (VAR) را ببینید.